เล่าถึงช่วงชีวิตหนึ่งของเค้าในวัย 28 ปี ที่ได้ไปอาศัยอยู่ในป่าริมบึงวอลเดน ห่างไกลผู้คน สร้างกระท่อมน้อยของเค้าด้วยตัวเค้าเอง
สำนวนของผู้แปล คุณสุริยฉัตร ชัยมงคล คือเทพมากค่ะ
ช่วงบทแรกๆ จะมีความเป็นหนุ่มเมืองมากหน่อย ทั้งการเสียดสี มุมมองต่อสังคม การต่อต้านทุนนิยม
แต่พอเริ่มเข้าสู่บทที่สี่ เสียง จะพบว่างานของเค้าลดดีกรีการเสียดสีน้อยลง เรียบและนิ่งมากขึ้น ยิ่งบทหลังๆ คือโรแมนติกมาก คุณเค้าจะพาไปชมนกชมไม้ พาไปตกปลาที่บึง เกี่ยวก้อยไปดูมดสู้กัน พาฟังเสียงนกฮูก ดูกระรอกวิ่งเล่นไปมา ประหนึ่งยกสารคดี National Geographic มาให้อ่านเลย แล้วก็มีพาไปวัดความลึกของบึงด้วย
บทสุดท้าย สรุป เป็นบทที่สรุปการใช้ชีวิตในป่าเกือบ 2 ปีได้อย่างดีเยี่ยมค่ะ หลังจากนั้นเค้าก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตในเมือง เพื่อทำตามความตั้งใจของเค้าต่อไป
ส่วนตัวเห็นว่า เป็นเรื่องดีไม่น้อยที่เราจะต้องหาเวลา หนทางในการลอกเปลือกนอกของตัวเองออกบ้าง อาจจะฝึกทำวันละนิด หรือสุดโต่งแบบคุณธอโรเลย ก็คงแล้วแต่ความถนัดและชอบของแต่ละคน การอยู่กับความเรียบง่าย และธรรมชาติน่าจะเป็นหนทางที่ช่วยขัดเกลาเราให้เรียบ นิ่ง และถ่อมตนค่ะ
ตัวเองเขียนประโยคที่ประทับใจจากเล่มนี้เยอะมาก ขอยกมานิดหน่อยเป็นตัวอย่างนะคะ
บทที่หนึ่ง ความมัธยัสถ์
แม้แต่นักศึกษาที่ยากจนก็ศึกษา และถูกสอนเพียงเศรษฐกิจการเมืองเท่านั้น.....ผลที่ตามมาก็คือ ขณะที่นักศึกษากำลังอ่านอดัม สมิธ, ริคาร์โด และเซย์, เขาก็ทำให้ผู้เป็นบิดาตกเป็นหนี้เป็นสิน อย่างไม่อาจใช้คืนได้
อ่านตรงนี้จบ คือ มัน จริง มาก!
บทที่สี่ เสียง
---ที่นี่ไม่มีประตู-ไม่มีลานบ้าน-และไม่มีทางทอดสู่โลกอารยะ
อ่านประโยคจบของบทนี้ ตาโตเลยค่ะ
บทที่ห้า ความสันโดษ
ฉันพบว่าตนมีความสุขที่ได้อยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่ การอยู่ในหมู่คณะ แม้แต่ที่ดีที่สุด ในไม่ช้าก็จะเหนื่อยหน่ายอ่อนล้า ฉันรักที่จะอยู่คนเดียว ฉันไม่เคยพบเพื่อนที่น่าคบหาเท่าความสันโดษ
อันนี้ชอบมากค่ะ
บทที่หก ผู้มาเยือน
ฉันมีเก้าอี้สามตัวในบ้าน หนึ่งตัวสำหรับความสันโดษ สองตัวสำหรับมิตรภาพ สามตัวสำหรับการสมาคม
อันนี้คมมาก
บทที่แปด หมู่บ้าน
ไม่มีสงครามใดจะก่อกวนมนุษย์ ในเมื่อเพียงชามไม้เท่านั้นซึ่งเป็นที่ต้องการ
จริง!
สุดท้ายนี้เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งกับคำกล่าวนี้ต่อคุณธอโรค่ะ
"That man is the richest whose pleasures are the cheapest"
Comentarios